- Last OnlineNov 29, 2023 3:24 PM
- GenderFemale
- BirthdayFeb 8
- LocationEllas
- JoinedSep 17, 2018
All (34)Friends
AustinJackson20IpreferEcchiSmugSatokogabu_rieruEmpireotomeNeaRetrogamerByniavoTayPhoxSunWukungzedtronic
RSS Feeds
 Currently Reading DBZ manga - volume #22 Current Favorite ost Current favorite anime pictures Current Favorite Game Character |
All Comments (252) Comments
Δεν έτυχε να πάω ποτέ στη Σαντορίνη - αν τύχει ποτέ να πάω, θα πρέπει λοιπόν να επισκεφτώ τον αρχαιολογικό χώρο της Θήρας και το μουσείο που λες: ενδιαφέροντα ακούγονται.
Ναι, έχει πολλά ωραία μέρη η Κρήτη, και πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία - και καλό φαγητό επίσης. Προσωπικά πήγα στο Cretaquarium στο παρελθόν, αλλά αυτό ήταν πολύ καιρό πριν, όταν ήμουν μικρή ακόμη, κι έτσι δε θυμάμαι και πολλά πράγματα.
Ευχαριστώ για την υπόδειξη για το που να βρω τη σειρά για τον Αγ. Παϊσιο. Δε θα περίμενα να είχε επεισόδια στο Facebook, καθώς δεν είναι συνήθως το μέρος όπου θα περίμενε κανείς να βρει τηλεοπτικές σειρές, αλλά εφόσον παίζουν τα βίντεο κανονικά υποθέτω το ίδιο κάνει.
Όσον αφορά το One Piece, αυτό είναι ένα πρόβλημα απ' όσο ξέρω με τις μακροσκελείς σειρές, ότι όλο και καθυστερεί το κύριο σημείο της πλοκής, γιατί αν λάμβανε χώρα θα έπρεπε να τελειώσει και η σειρά. Οπότε ναι, φαντάζομαι πως θέλει οπωσδήποτε πολλή υπομονή προκειμένου να διατηρήσει κάποιος ενδιαφέρον για την ιστορία γι' αρκετό καιρό ώστε να δει το τέλος σ' αυτή την περίπτωση.
Και ναι, οι αλλαγές που υπάρχουν στις μεταγλωττίσεις τείνουν να είναι καμιά φορά περίεργες. Λόγου χάρη, πέρσι, λίγο καιρό αφού τελείωσα τη Χάιντι, είπα να δοκιμάσω να δω και το Ντίτζιμον, μιας κι ήταν ένα άλλο άνιμε του οποίου είχα δει κάποια επεισόδια ως παιδί. Και είπα να δω ως εκ τούτου φυσικά τη μεταγλώττιση. Η μεταγλώττιση αυτή χρησιμοποιούσε τα αγγλικά ονόματα των παιδιών, αλλά 'ντάξει αυτό δεν ήταν και τόσο θέμα εφόσον η πλοκή δεν είχε και τόσες μεταβολές, σκέφτηκα. Όμως υπήρχε μια άλλη αλλαγή, που ήταν κάπως πιο περίεργη: υπάρχει συγκεκριμένα αυτό το παιδί που είναι ο μικρός αδελφός του Ματ, ο Τ.Κ. Όταν γινόταν όμως αναφορά σ' αυτόν, ενώ στην τελείως αρχή (αν θυμάμαι καλά) αναφέρονταν σ' αυτόν σαν να ήταν αγόρι (όπως και ήταν), πολύ σύντομα έπειτα άρχισαν να λένε "η Τ.Κ." σαν να ήταν κορίτσι, κάτι που λοιπόν ακουγόταν περίεργο, αφού είχε αρχικά παρουσιαστεί ως αγόρι. Όμως από μια φάση και μετά, ξαφνικά ξαναγύρισαν στο ν' αναφέρονται στον Τ.Κ. σαν αγόρι. Έτσι σκέφτηκα πως μάλλον είχαν κάνει λάθος, το οποίο για κάποιο λόγο κράτησε για κάποιο καιρό, και σε κάποια φάση πήραν είδηση το λάθος τους και το διόρθωσαν. (Δεν βοηθούσε και η επιλογή φωνής που έγινε ως προς αυτό, καθώς είχε παιδική ψιλή φωνή, οπότε αυτό μπορεί να μπέρδεψε όσους έγραφαν το σενάριο της μεταγλώττισης)
Οπότε μπορεί και στην περίπτωση του Freeza η "αλλαγή φύλου" να έγινε από λάθος παρά επίτηδες, αλλά εκεί, σ' αντίθεση με την περίπτωση του Τ.Κ., μπορεί να μην το πήραν είδηση (είναι πιο δύσκολο άλλωστε να καταλάβει κανείς το φύλο ενός εξωγήινου).
(Απεναντίας, στην περίπτωση του Luffy, μάλλον επίτηδες πρέπει να έγινε η αλλαγή, γιατί το όνομα Ντρέικ προέρχεται από το όνομα ενός γνωστού κουρσάρου, του Francis Drake, οπότε πρέπει να σκέφτηκαν ότι το όνομα Monkey D. Luffy ακουγόταν κωμικό για πειρατή, ενώ το Ντρέικ ακουγόταν πιο "κουλ", και οι πειρατές ως θεματική τείνουν προς το κουλ συνήθως. Όμως βέβαια δεν είναι ανάγκη κάποιος να έχει κουλ όνομα για να κάνει κουλ πράξεις...)
Για το θέμα της Ατλαντίδας έχω κι εγώ μια παρόμοια άποψη, αλλά από την ανάποδη. Δηλαδή θεωρώ ότι η καταστροφή της Σαντορίνης, που, όπως είπες, ήταν αληθινό ιστορικό γεγονός και ήταν τόσο καταστροφική που, πέρα από τις επιπτώσεις του τσουνάμι στο Μινωικό πολιτισμό, επίσης και μεγάλο μέρος του ίδιου του νησιού της Σαντορίνης βυθίστηκε κάτω από τη θάλασσα, έκανε τόση εντύπωση στη συνείδηση των τότε ανθρώπων που τους έμεινε υποσυνείδητα. Έτσι συνδυάζοντας την καταπόντιση του (μέρους του) νησιού με τις επιπτώσεις στο Μινωικό πολιτισμό, βγήκε ο μύθος της Ατλαντίδας που ουσιαστικά αποτελείται από καταστροφή νησιού (που, στη διαδικασία του ότι έγινε μύθος, επίσης πολλαπλασιάστηκε σε μέγεθος και έγινε ολόκληρη ήπειρος) που σε συνδυασμό είχε και την καταστροφή του σχετικού πολιτισμού.
Παρομοίως έμεινε υποσυνείδητα στους αρχαίους και η ίδια η ύπαρξη του μινωικού πολιτισμού, καθώς λ.χ. ο Θουκυδίδης αναφέρει την αρχαία θαλάσσια αυτοκρατορία των Κρητικών που διοικείτο σύμφωνα με τη μυθολογία από το Μίνωα, και γι' αυτό και οι αρχαιολόγοι έδωσαν αυτό το όνομα στον πολιτισμό αυτό τα πρώτα ίχνη του οποίου ανακαλύφθηκαν στις αρχές του 20ου αι.
Το Είσαι το Ταίρι μου δεν είχε τύχει να το δω, αλλά είχα ακούσει το τραγούδι τίτλων. Έριξα μια ματιά στη σειρά στη Wikipedia και δεν είμαι σίγουρη πως νιώθω για την αρχική κατάσταση (αυτή που η Βίκυ στέλνει τη Στέλλα με το ζόρι στην οικογένεια όπου εκείνη έπρεπε να πάει), αλλά αν αυτή είναι απλώς η αφορμή και δεν είναι κατά τ' άλλα γεμάτο παρεξηγήσεις ή άλλα τέτοια μπορεί ν' αξίζει τον κόπο.
Είχα δει κάπου και για τη σειρά του Αγίου Παϊσίου (μάλλον σε κανένα tv guide, απ' αυτά που δίνουν με τις εφημερίδες, λίγο καιρό πριν βγει ο πρώτος κύκλος) αλλά μετά ξέχασα να την ελέγξω - ίσως έπαιξε ρόλο και αυτό που αναφέρεις εσύ, δηλαδή δισταγμός σχετικά με το πως μπορεί ν' απεικόνιζαν το θέμα (γιατί το προτιμότερο θα ήταν ένα ενδιάμεσο μεταξύ τυχόν υπερβολικής αγιοποίησης και τυχόν υπερβολικής απαλοιφής της αγιότητας). Αν βρω καιρό, θα δω αν μπορέσω να βρω κάπου κάνα επεισόδιο για να ρίξω μια ματιά.
Καλό κουράγιο με τη συνέχιση του One Piece.
Επίσης ευχαριστώ που μ' ενημέρωσες για τη γνώμη σου για το νέο Tokyo Mew Mew. Εγώ προσωπικά δεν είχα δει το παλιό - ψάχνοντάς το φαίνεται πως η μεταγλώττιση ήταν υπό τον τίτλο Mew Mew Power και βασιζόταν στην αγγλική έκδοση που είχε τροποποιήσει διάφορα πράγματα. Το νέο απεναντίας πρέπει να έχει πάνω-κάτω το ίδιο σενάριο που είχε και η αυθεντική ιαπωνική έκδοση. Μπορεί λοιπόν στην εντύπωση που είχες να παίζει ρόλο και η διαφορά στα σενάρια, και να προτιμούσες δηλαδή το σενάριο της μεταγλώττισης. (Προσωπικά τείνω να προτιμώ να μη γίνονται τροποποιήσεις στα πράγματα, οπότε προσπαθώ να βλέπω τα αυθεντικά όταν είναι εφικτό.) Εν πάση περιπτώσει, όταν το δω λοιπόν, αφού δεν έχω δει το παλιό καθόλου (ούτε το αυθεντικό ούτε τη μεταγλώττιση), θα το κρίνω με βάση το πως είναι το ίδιο από μόνο του παρά σε σύγκριση με το παλιό (μπορεί βέβαια ν' αποφασίσω να ελέγξω και το παλιό - την αυθεντική έκδοση βέβαια - έπειτα για σύγκριση, αλλά θα δω όταν είναι η ώρα).
Τα μεταφρασμένα σε διαλέκτους κόμικ του Αστερίξ είχαν επίσης μέσα κι ένα φυλλάδιο που εξηγούσε μερικά γλωσσολογικά στοιχεία και είχε και βασικό λεξιλόγιο, οπότε αν είχες και το φυλλάδιο ανοιχτό δίπλα σου δεν θα είχες πρόβλημα. (Κι εγώ το άνοιγα αρκετά συχνά όταν διάβαζα αν θυμάμαι καλά, γιατί μεγάλο μέρος του λεξιλογίου της κρητικής διαλέκτου δεν χρησιμοποιείται πλέον στην καθημερινή ομιλία στις μέρες μας)
Προσωπικά γενικά προτιμώ τα δισδιάστατα κινούμενα - για κάποιο λόγο δε μ' αρέσει και τόσο η αισθητική των τρισδιάστατων, μου φαίνονται κομμάτι άψυχα. Βρίσκω πάντως εντάξει τη χρήση του 3d για στοιχεία που δεν αποδίδονται τόσο καλά δισδιάστατα, όπως λ.χ. μεγάλες κατασκευές, κτίρια κ.α., ή όταν η κυρίαρχη εμφάνιση συνεχίζει να είναι δισδιάστατη ή να μοιάζει έτσι. Όσον αφορά την πρώτη περίπτωση, πράγματι ο Πλανήτης των Θησαυρών είναι καλό παράδειγμα (και ήταν πράγματι καλή ταινία απ' ότι θυμάμαι), καθώς ενώ το πλοίο και το διάστημα γύρω είναι (αν θυμάμαι καλά) 3d, οι χαρακτήρες παραμένουν 2d.
Και όσον αφορά τη δεύτερη περίπτωση, υπάρχει μια κινέζικη σειρά "άνιμε" (ή όπως τελοσπάντων λέγονται τα κινέζικα κινούμενα) που είδα πριν κάποιο καιρό η οποία χρησιμοποιεί μεν 3d, αλλά ο τρόπος που δείχνει τους χαρακτήρες είναι τέτοιος που δεν φαίνονται "χτυπητά" τρισδιάστατοι όπως σε μερικά δυτικά κινούμενα, αλλά μοιάζουν μάλλον προς το δισδιάστατο, και μου άρεσε αυτή η στυλιστική επιλογή.
Με την ευκαιρία, μιας και ανέφερες τον Πλανήτη των Θησαυρών, θυμήθηκα τώρα πως πέρα απ' αυτή την ταινία, μου άρεσε επίσης και η Ατλαντίδα (αυτή η ταινία που είχε πρωταγωνιστή αυτόν τον γυαλάκια τον Milo), και θεωρώ αυτές τις ταινίες αδίκως παραγκωνισμένες από άλλες ταινίες Ντίσνεϋ που είχαν πιο πολλά έσοδα (κι αυτό το λέω ενώ η αγαπημένη μου ταινία Ντίσνεϋ είναι η Μουλάν, που είναι αρκετά αναγνωρισμένη, σε βαθμό που της έλαχε και ριμέικ με ηθοποιούς).
Δεν έτυχε να δω τις μεξικάνικες σειρές που ανέφερες ως παιδί, ή τουλάχιστον δεν τις θυμάμαι. Όμως τ' ότι ανέφερες αυτές τις σαπουνόπερες μου θύμισε κάτι άλλο. Αφενός ότι έτυχε να δω κάτι τουρκικές σειρές, όχι ως παιδί πλέον αλλά ως έφηβη, γιατί τις έβλεπε η γιαγιά μου: απ' αυτές πιο καλά θυμάμαι τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή και την Ελίφ.
Ο Σουλεϊμάν πρέπει να πω είναι ένα πολύ καλοφτιαγμένο προϊόν τουρκικής προπαγάνδας, σε σημείο που τώρα που το σκέφτομαι, δε θα έπρεπε να το δείχνουν στη χώρα μας (θυμάμαι αξέχαστα πως σε μια φάση επιτέθηκαν οι Τούρκοι σε μια αυστριακή άμαξα, και έδειξαν τη σκηνή με τέτοιο τρόπο που σε έπιανε η... "εθνική" περηφάνια - έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει κάτι τέτοιο και είπα "Μα καλά τι κάνω;;; Δεν είμαι καν Τουρκάλα!!!", για να δεις πόσο αποτελεσματικά έστησαν τη σκηνή, με τη μουσική και όλα).
Και η Ελίφ ήταν τελείως σαπουνόπερα γιατί πήγαινε με αυτόν που αγαπούσε, μετά χωρίζανε, μετά ξανασμίγανε, μετά ξαναχωρίζανε και τα λοιπά και τα λοιπά... σε σημείο που ως και η γιαγιά μου το παράτησε αυτό γιατί μπούχτισε.
Και το άλλο που θυμήθηκα έχει να κάνει με τη μόνη ελληνική σειρά που μου αρέσει, το Πάρα Πέντε. Αυτή η σειρά μ' άρεσε γιατί ήταν ένα τέλειο μείγμα μυστηρίου/σασπένς και κωμωδίας, και ήταν πολύ καλοφτιαγμένη - είχε τέλειες φάσεις και ατάκες, και οι ηθοποιοί ήταν επίσης πολύ καλοί. Εν πάση περιπτώσει, θυμήθηκα μια φάση που έβλεπε η Ντάλια σαπουνόπερες, και δεν της άρεσε ότι η πρωταγωνίστρια ανεχόταν όλη την κακοποίηση, οπότε έλυσε το πρόβλημα μ' έναν χαρακτηριστικά δικό της τρόπο: αντί απλώς να σταματήσει να βλέπει τη σειρά (όπως θα έκανε ένας κανονικός άνθρωπος), πήγε και... αγόρασε το μεξικάνικο σταθμό που έφτιαχνε τη σειρά και άρχισε να γράφει η ίδια το σενάριο, βάζοντας την πρωταγωνίστρια να σταματήσει ν' ανέχεται την κακοποίηση και ν' αρχίσει ν' ανταποδίδει. Οπότε αυτή ήταν μια καλή φάση που σατίριζε και τα σενάρια των σαπουνόπερων.
Γενικά από το Παρά Πέντε ως χαρακτήρες μ' αρέσαν πιο πολύ η Ντάλια και η Ζουμπουλία, οι γιαγιάδες (η γιαγιά του Σπύρου και η Θεοπούλα), καθώς και η Αμαλία (με το λι με ιδιαίτερη προφορά - δε γράφεται αλλά αν είδες τη σειρά θα ξέρεις πως το έλεγαν), αλλά είχε και πολλές ατάκες που αξιοποιούσαν και τους υπόλοιπους χαρακτήρες πολύ αποτελεσματικά. Είναι η αγαπημένη μου σειρά, όχι μόνο από τις ελληνικές, αλλά και γενικότερα (θα την έβαζα και πάνω από πολλά από τα άνιμε της λίστας των favorites μου), και δεν ξέρω καμία άλλη σειρά εφάμιλλη αυτής, τόσο από τις ελληνικές όσο και από τις ξένες (αν τύχεις να ξέρεις εσύ κάποια σειρά σαν αυτή, πες μου καμία - γιατί είναι κομμάτι καταθλιπτικό να σκέφτομαι πως όλες οι άλλες ελληνικές σειρές ωχριούν μπροστά της, ενώ μπορεί απλώς να μου διέφυγε καμιά που να 'ταν κι αυτή έτσι καλή, ιδίως αφού δε βλέπω και τόση tv τα τελευταία χρόνια).
Kαι οι ταινίες Αστερίξ τείνουν να είναι καλές, και όχι μόνο αυτές που βγήκαν σε κινούμενα (εμένα μου άρεσε πολύ αυτή με τους 12 άθλους του Αστερίξ - το κομμάτι με τον άθλο της αντιμετώπισης της... γραφειοκρατίας είναι το κάτι άλλο!), αλλά και αυτές με τους ηθοποιούς.
Όσον αφορά τη Χάιντι, αρχικά (μέχρι πέρσι) δεν το είχα στ' αγαπημένα μου, γιατί, αν και μ' άρεσε ως παιδί, δεν ήμουν σίγουρη αν αυτό ήταν επειδή ήταν πραγματικά καλό, ή επειδή ήμουν μικρή. Έτσι αποφάσισα πέρσι και το έκανα όλο rewatch, γιατί ως παιδί δεν είχα πολυπρολάβει τα επεισόδια πριν πάει η Χάιντι στη Φρανκφούρτη και γνωρίσει την Κλάρα, κι έτσι μόλις πέρσι μπόρεσα και τα είδα όλα. Έτσι βεβαιώθηκα πως πράγματι μ' αρέσει και τώρα, και γενικά ότι είναι ένα άνιμε που άντεξε πολύ καλά στο χρόνο (ιδίως δεδομένου ότι του χρόνου το 2024 θα γίνει... 50 ετών! (απίστευτο, ε;)), και το έβαλα στα σίγουρα στα favorites.
(Εν τω μεταξύ, απ' ότι διάβασα, ήταν και ο Μιγιαζάκι αναμεμειγμένος στην παραγωγή της Χάιντι (οπότε δεν είναι ν' απορεί κανείς που βγήκε καλό).)
Ναι, ήταν καλή κοπέλα η Κλάρα. Και (δεν ξέρω αν μπόρεσες να δεις ολόκληρη τη σειρά ή αν διάβασες το βιβλίο, οπότε το βάζω σε σπόιλερ)
Εμένα επίσης μου άρεσε πολύ και η γιαγιά της Κλάρας, που ήταν μια κουλ (για τα στάνταρ του 19ου αιώνα) γιαγιά και βοήθησε τη Χάιντι να ευθυμήσει κάπως ενώ ήταν στην πόλη. Θα την έβαζα κι αυτή στα favorites, αλλά έχει χώρο μόνο για 10, οπότε...
Στη δική μου περίπτωση, δε φαίνεται να το έβλεπαν αυτό οι δικοί μου γονείς (ή τουλάχιστον δεν ανέφεραν κάτι τέτοιο). Αυτά που έχουν αναφέρει ότι έβλεπαν στην τηλεόραση ήταν το Star Trek, το Μικρό σπίτι στο λιβάδι, τη Λάσσι, το Χαβάη 5-0 (το αρχικό βέβαια, όχι το καινούργιο που παίζει ενίοτε στον Σκάι), και κάτι παλιές ελληνικές σειρές που είμαι σίγουρη ότι είναι δυστυχώς πλέον lost media, γιατί δεν έχω βρει σχεδόν τίποτε από άποψη βίντεο γι' αυτές.
Με την ευκαιρία, και του Τεντέν έχω πολλά κόμικ (και μάλιστα, μεταξύ αυτού και του Αστερίξ, προτιμώ μάλλον αυτό). Τα κινούμενά του μ' αρέσανε γιατί ήταν σαν τα κόμικ, αλλά με κίνηση και ομιλία. Είχε και μια ταινία σε στυλ 3d animation πριν αρκετό καιρό και την είδα κι αυτή, αλλά δε μου πολυάρεσε το 3d στυλ, γιατί θεώρησα πως δεν ταίριαζε.
Ναι, η κοκκινομάλλα στο Totally Spies ήταν η Σαμ, που ήταν κι εμένα η αγαπημένη μου.
(Και η άλλη, με την κίτρινη φόρμα, ήταν η Άλεξ. Αυτά για τα ονόματα)
Όσον αφορά τα άλλα δυτικά καρτούν, νομίζω είχα πέσει πάνω στα Χελωνονιντζάκια στο ζάπινγκ, αλλά δεν έκατσα να τα δω, και είδα και κάποια Looney Tunes (δεν τα 'βλεπα και τόσο τακτικά, αλλά αφού ήταν αυτοτελή δεν έχανα και τίποτα). Το Μικρό μου πόνι, ενώ δεν το είδα και τόσο πολύ συγκριτικά, για κάποιο λόγο μου έμειναν τα αρχικά λόγια του τραγουδιού ("Μικρό μου πόνι, μικρό μου πόνι"). Είχα δει και επεισόδια της Σαμπρίνας, αλλά ούτε αυτό το έβλεπα τόσο τακτικά. Άλλα που έβλεπα περιλαμβάνουν τα Powerpuff Girls, καθώς και (πιο σποραδικά) την Κιμ την Απίθανη, την Πέπερ Ανν, κάποια επεισόδια από κινούμενα του Τεντέν και του Αστερίξ κ.α. (οπωσδήποτε δεν περιλαμβάνω όλα, αλλά μάλλον όσα μου ήρθαν τώρα στο νου)
Α, και ένα που νωρίτερα μου διέφυγε τελείως: έβλεπα επίσης σε μια φάση ένα κινούμενο με τον Αρσέν Λουπέν, που έπαιζε στη ΝΕΤ νομίζω, και είχε πολύ καλή μουσική τίτλων.
Καλή ξεκούραση στις διακοπές σου και καλή θέαση anime! :-)
Η τηλεόραση που διαθέτω είναι μάλλον προς το μικρότερο (γιατί δε βλέπω και τόση τηλεόραση ώστε να αγόραζα μεγαλύτερη), αλλά πάλι, στις μέρες μας (με την τάση που έχουν να πουλάνε tv με όλο και μεγαλύτερες οθόνες) και η πιο μικρή τηλεόραση είναι μεγαλύτερη από την οθόνη ενός λάπτοπ (κάτι που ισχύει έτσι και γι' αυτήν που έχω). Υποθέτω πως μπορώ να δοκιμάσω αυτό που προτείνεις, απλώς το στήσιμο μπορεί να είναι λίγο μπελαλίδικο (ειδικά στο που να ακουμπήσω το λάπτοπ και σε ποια πρίζα να το βάλω), αλλά άμα είναι να κάνει πιο ευχάριστη την εμπειρία μιας ταινίας ή σειράς με μεγαλύτερα επεισόδια μάλλον θ' αξίζει τον κόπο. Μάλλον θα το δοκιμάσω την άλλη φορά που θα θελήσω να δω κάτι τέτοιο - ευχαριστώ λοιπόν για την πρότασή σου.
Όσον αφορά τα magical girls και το ρομάντζο, όταν είδα σειρές Precure διαπίστωσα πως δεν είναι απαραιτήτως έτσι. Πράγματι, σε παλαιότερα άνιμε της σειράς έχει στοιχεία ρομάντζου, αλλά δεν τονίζονται τόσο και, ευτυχώς για 'μενα, δεν γίνεται τίποτα μ' αυτά στο τέλος. Και όσο προχωρά ο καιρός, φαίνεται πως όλο και μειώνονται τα στοιχεία αυτά, σε σημείο που σε μεταγενέστερες σειρές δεν εμφανίζονται παρά μετά βίας ή ακόμη και καθόλου, ανάλογα βέβαια και με τη σειρά.
Σ' αυτό φαντάζομαι πως παίζει ρόλο το γεγονός ότι τεχνικά το target audience των σειρών αυτών είναι κορίτσια ηλικίας νηπιαγωγείου-δημοτικού (ακούγεται περίεργο που το παραδέχομαι, αλλά στην πράξη αυτές οι σειρές στοχεύουν και στην πώληση σχετικών παιχνιδιών, απλώς στην Ιαπωνία, σε αντίθεση με τη Δύση, δίνουν έμφαση στο να είναι καλή η πλοκή και το έργο γενικότερα προκειμένου να πετύχουν αυτό αντί να κάνουν απλώς κάτι επιφανειακό να τελειώνουν), και θαρρώ πως αυτό το ακροατήριο δεν είναι και τόσο του ρομάντζου.
Δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τα ρομαντικά γενικότερα (μ' αρέσουν και αρκετά manga και webtoons με ρομάντζο μάλιστα), απλώς για κάποιο λόγο νιώθω πως αυτό είναι παράταιρο στο είδος του magical girl: ίσως υποσυνείδητα θεωρώ ότι έχουν πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν από το ν' αποσπώνται με το ρομάντζο ή ακόμη ότι είναι κάπως μικρές για τέτοια (ιδίως όσες είναι σε ηλικία γυμνασίου, όπως σε πολλές από τις σειρές Precure).
Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί στη διαμόρφωση αυτού του αισθήματος να έπαιξε ρόλο και τ' ότι έβλεπα το Totally Spies ως μικρή, γιατί σ' αυτό η μία από τις ηρωίδες, η Clover (αν θυμάμαι καλά τ' όνομά της, η ξανθιά τελοσπάντων) ερωτεύεται όλη την ώρα αγόρια, σε σημείο που καταντά αηδία, και μάλιστα πολλές φορές οι έρωτές της θέτουν σε κίνδυνο την πραγματοποίηση των εκάστοτε μυστικών αποστολών (γιατί μπορεί λ.χ. να ερωτεύτηκε κάποιον που στην πραγματικότητα ανήκει στους κακούς, ή μπορεί να έχει το νου της αλλού αντί στην αποστολή κ.α.) (ως εκ τούτου ήδη ως μικρή την αντιπαθούσα, και προτιμούσα παραπάνω τις άλλες, και ειδικά την Σαμ).
(Υποθέτω λοιπόν πως τελικά το συμπέρασμα μάλλον είναι πως έπαθα "τραυματικό" από τις Totally Spies, και ως αποτέλεσμα αποστρέφομαι την ιδέα του ρομάντζου στα συγγενικά μ' αυτό magical girl anime.)
Κατά τ' άλλα, και για μένα παίζει ρόλο η ιστορία και οι χαρακτήρες στο αν θα μ' αρέσει κάποιο άνιμε κι αν θα το βάλω στ' αγαπημένα μου.
Το Higurashi το έχω ακουστά, αλλά μάλλον σαν τρόμου μου φάνηκε, και δε μ' αρέσουν τα του τρόμου γενικότερα. Με την ευκαιρία (σε περίπτωση που δεν το ήξερες) ήταν αρχικά visual novel (του οποίου ο διεθνής τίτλος είναι Higurashi When They Cry). Το πρώτο κεφάλαιο (κάθε κεφάλαιο είναι ουσιαστικά και άλλο παιχνίδι έτσι όπως το πουλάνε) είναι τζάμπα στο Steam (και είναι παλιό παιχνίδι οπότε τα system requirements είναι μηδαμινά) κι έτσι μπορείς να το δοκιμάσεις για να συγκρίνεις με το άνιμε. (Το 'χω ως εκ τούτου κι εγώ στη συλλογή μου αλλά δεν τολμώ να το δοκιμάσω ακριβώς επειδή είναι τρόμου.)
Η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ είδα προσωπικά το Madoka Magica, αλλά αυτό που κάνω αρκετές φορές όταν μαθαίνω για μια σειρά, ταινία ή άνιμε και θέλω να δω στα γρήγορα πως θα μου φαινόταν, είναι ότι πάω στη Wikipedia και διαβάζω τη σύνοψη (στα άνιμε ειδικά, έχουν σύνοψη και ανά επεισόδιο). Οπότε όταν έμαθα για τη Madoka, διάβασα τις συνόψεις των επεισοδίων και κατάλαβα έτσι ότι δε θα μ' άρεσε (γιατί όπως προανέφερα δε μ' αρέσουν τα καταθλιπτικά, και διάβασα μπόλικα τέτοια στις συνόψεις).
Γενικά ως παιδί, μ' εξαίρεση τα άνιμε που ανέφερα ήδη, παραπάνω έβλεπα δυτικά κινούμενα, όπως το Totally Spies, το Tutenstein, τον Αστυνόμο Σαΐνη, τις Χίλιες και Μία Αμερικές κ.α..
Κι εγώ έχω υπόψη μου να δω σε κάποια φάση τη Nausicaa, αλλά δεν έτυχε ακόμη.
(Γενικά για κάποιο λόγο, δε μου βγαίνει να δω ταινίες σε οθόνη υπολογιστή: είμαι εντάξει με τα περί ~30 λεπτών επεισόδια άνιμε, ακόμη και να τα κάνω bingewatch, καθώς και με τα βιντεοπαιχνίδια, αλλά άπαξ και ένα βίντεο έχει διάρκεια πάνω από 40-45 λεπτά, όπως μια τυπική δυτική σειρά ή μια ταινία, για κάποιο λόγο με πιάνει μεγάλη απροθυμία να το δω. Όμως περιέργως δεν έχω θέμα με τη διάρκεια όταν πάω στο σινεμά (εκτός κι αν είναι πάνω από 3 ώρες, αλλά αυτό είναι σπάνιο): μπορεί στην περίπτωση αυτή να βοηθάει τόσο το μέγεθος της οθόνης, όσο και ότι κάνουν διάλειμμα, κάτι που δε θα θυμηθώ απαραιτήτως να κάνω στο σπίτι.)
Έχω πάντως θετικό προαίσθημα σχετικά με την ταινία αυτή, οπότε οι εντυπώσεις σου είναι ενθαρρυντικές.
Ναι, υποθέτω πως μπορώ να πω πως στην τελική μ' αρέσει το είδος των magical girls. Αρχικά νόμιζα πως δε μ' άρεσε, αλλά αφού είδα το Lyrical Nanoha (το πρώτο από το είδος που κατέταξα στ' αγαπημένα μου), κατάλαβα πως τελικά αυτά που δε μ' αρέσουν είναι τα επικεντρωμένα στο ρομάντζο τύπου Sailor Moon, και απεναντίας προτιμώ τις σειρές αυτού του είδους να είναι με παραπάνω δράση και λιγότερο επικέντρωση στο ρομάντζο. Και τα άνιμε της σειράς Precure γενικότερα (εκ των οποίων έχω 2 στα favorites) τείνουν να πληρούν αυτά τα κριτήρια (και έχουν επίσης και στοιχεία slice of life, και ενίοτε και επικέντρωση στον ψυχισμό χαρακτήρων, στοιχεία που επίσης εκτιμώ στα άνιμε).
(Fun fact: Απ' ότι έχω διαβάσει, όταν πρωτοάρχισε η σειρά Precure, φέραν για σκηνοθέτη έναν τύπο που δεν είχε εμπειρία σε "κοριτσίστικα" άνιμε, και είχε πριν δουλέψει στο Dragon Ball, οπότε αυτό έπαιξε ρόλο στη σχετικά μεγαλύτερη επικέντρωση στη δράση της σειράς αυτής, κάτι που κράτησε ακόμη και στις σειρές μετά από την πρώτη.)
Από την άλλη όμως - απλώς για να διευκρινίσω - δε μ' αρέσουν οι dark magical girl σειρές, που βάζουν τα κορίτσια να υποφέρουν μόνο και μόνο επειδή είναι magical girls, στυλ Madoka Magica, καθώς δε μ' αρέσουν αυτά τα καταθλιπτικά (προτιμώ γενικά σειρές με πιο αισιόδοξο τόνο και happy endings), ενώ και γενικότερα θεωρώ πως αυτό το είδος πάει κόντρα σε βασικά συστατικά στοιχεία του κανονικού είδους του magical girl.
Υποθέτω πως το τέταρτο 'magical girl' άνιμε στ' αγαπημένα μου στο οποίο αναφέρεσαι είναι το Machikado Mazoku (Demon Girl Next Door). Αυτό όμως βασικά προσωπικά το βλέπω μάλλον ως κωμική σειρά slice-of-life, που έχει και κάποια στοιχεία σάτιρας magical girl, καθώς κάποιοι χαρακτήρες είναι magical girls (λ.χ. όταν μία magical girl χαρακτήρας κάνει μεταμόρφωση, πάνω στην οθόνη έχει ένα χρονόμετρο που δείχνει σε πόσα χιλιοστά του χιλιοστού του δευτερολέπτου μεταμορφώθηκε). Αυτό το είδα ενώ έβγαινε το καλοκαίρι του '19, και, απ' ότι θυμάμαι, έριχνα πολύ γέλιο σε κάθε επεισόδιο.
Όσον αφορά το Tokyo Mew Mew, δεν του έδωσα ιδιαίτερη προσοχή, γιατί νόμισα πως ήταν ένα άλλο από τα επικεντρωμένα στο ρομάντζο - έβαλα πάντως το remake του, το Tokyo Mew Mew New, στο PTW μου, οπότε θα δω βάσει αυτού αν είχα λάθος εντύπωση.
Και όσον αφορά το Goblin Slayer, γενικά μ' αρέσουν τα δρασάτα έργα (μ' αρέσουν λ.χ. οι αμερικάνικες ταινίες δράσης και τα ιαπωνικά tokusatsu, σειρές δράσης με ειδικά εφέ), αλλά δεν έτυχε να βρω ως τώρα και τόσο στα άνιμε σειρές ή ταινίες δράσης που να με συνεπαίρνουν όσο οι μη-άνιμε αντίστοιχες. Το Goblin Slayer ήταν λοιπόν από τις ελάχιστες εξαιρέσεις όπου "απορροφούμουν" από τη δράση κατ' αυτόν τον τρόπο. Και ναι, απ' ότι θυμάμαι, έχει πράγματι gore, αλλά συνήθως, αν θυμάμαι καλά, δεν είναι τόσο ώστε να είναι τελείως γιαξ (συνήθως δε μου πολυαρέσουν έργα με gore). Αυτόν τον καιρό έχει μάλιστα και 2η σεζόν, αλλά εκείνη θα τη δω κάποια στιγμή αφού τελειώσει ώστε να μπορώ να κάνω bingewatching.
Για πολύ καιρό δεν ήξερα τον τίτλο και το θυμόμουν ως "η ταινία με την Τσιχίρο", γιατί όπως και να το κάνουμε, αυτό ήταν ένα κύριο στοιχείο που θα μπορούσε να ταυτοποιήσει αυτή την ταινία με βραχύ τρόπο και αρκετά ικανοποιητικά, δεδομένου ότι το "Τσιχίρο" ως όνομα δεν είναι συνηθισμένο εκτός Ιαπωνίας (και βλέποντας ποιος είναι ο ιαπωνικός τίτλος, όπως τον γράφει το MAL, δεν έπεσα και τόσο έξω). Τελικά την ξαναβρήκα (και έμαθα τον διεθνή τίτλο) όταν έπαιξε την αρχική ιαπωνική έκδοση μ' ελληνικούς υποτίτλους η Βουλή (το κανάλι). Και την είδα (πάλι την ιαπωνική έκδοση) και μια τρίτη φορά όταν θέλησα να την ξαναδώ και τη νοίκιασα από το ντιβιντάδικο. Καθώς έχει αρκετό καιρό από τότε που την είδα για 3η φόρα λέω να την ξαναδώ για τέταρτη φορά σε κάποια φάση, ξανά με τη μεταγλώττιση ώστε να 'χω δει κάθε εκδοχή από 2 φορές. Πρόκειται για τη μόνη ταινία που έχω δει πάνω από μία φορά, και γενικά τη θεωρώ σημαντικό ορόσημο στην πορεία μου ως φαν των άνιμε, δεδομένου ότι αυτή μου έδειξε πως αυτά μπορούν να είναι διαφορετικά από τα καρτούν - και γι' αυτό την έχω στην πρώτη θέση των Favorites μου εδώ στο MAL.
Δεν άρχισα πάντως να βλέπω άνιμε αμέσως μετά απ' αυτό. Άρχισα να βλέπω άνιμε πιο εκτεταμένα μόνο αφού απέκτησα σύνδεση ίντερνετ στο σπίτι, στις αρχές της δεκαετίας του 2010 αν θυμάμαι καλά - όχι συμπτωματικά τον ίδιο καιρό λοιπόν που άρχισα και το retrogaming, καθώς και τα δύο χρειάζονταν σύνδεση στο ίντερνετ για να μάθω γι' αυτά και ν' αποκτήσω πρόσβαση σ' αυτά (για παρακολούθηση ή κατέβασμα). Ως εκ τούτου, τα περισσότερα από τα υπόλοιπα άνιμε που έχω στα favorites, και σχεδόν όλα όσα έχω στη λίστα μου γενικότερα, τα είδα αφού άρχισα να βλέπω παραπάνω άνιμε.
Αρχικά εν τω μεταξύ δεν τα κατέγραφα σε κάποια λίστα και μου πήρε κάποιο καιρό μέχρι να νιώσω την ανάγκη να τα καταγράψω, καθώς άρχισα να ξεχνάω ποια είχα δει (αν θυμάμαι καλά, πρέπει να 'ταν ήδη καμιά 50αρια-60αρια, βάσει του τι κατέγραψα αρχικά), οπότε μόνο τότε έφτιαξα το λογαριασμό εδώ - δηλαδή είχα αρχίσει να βλέπω άνιμε αρκετό καιρό πριν φτιάξω σχετική λίστα.
Κι εσύ; Ποια άνιμε στάθηκαν ορόσημο στην πορεία σου ως φαν των άνιμε και ποια γενικότερα ήταν σημαντικά για έσενα ώστε να σου "μείνουν" ως εμπειρίες;
(ξέρω πως μπορώ να δω τ' αγαπημένα σου από τα Favorites, όπως κι εσύ τα δικά μου, αλλά η προσωπική επεξήγηση "ζωντανεύει" την κατάσταση ώστε να μην είναι σκέτη λίστα)
Λυπάμαι, αλλά για λόγους ιδιωτικότητας δε δίνω το όνομά μου (ούτε το μικρό) στο ίντερνετ (γιατί - αυτό τουλάχιστον ελπίζω πως μπορώ να πω χωρίς ν' αποκαλύψω πολλά - δεν είναι και τόσο συνηθισμένο). Μπορείς αν θες να χρησιμοποιήσεις το username μου για να μου απευθυνθείς αν χρειαστεί. Ξανά συγγνώμη, ιδίως αφού μου είπες το δικό σου όνομα, αλλά ελπίζω να καταλαβαίνεις.
Ναι, τα retro προϊόντα ψυχαγωγίας έχουν μία χροιά (πέρα από τη νοσταλγία, καθώς λ.χ. δεν έχω καμία νοσταλγία για τον Alex Kidd γιατί δεν τον πρόλαβα στην εποχή του) διαφορετική από τα μοντέρνα - ίσως έχει να δει με τ' ότι βγήκαν σε μια διαφορετική εποχή, όπου υπήρχαν λ.χ. διαφορετικές τάσεις και προτιμήσεις στην ψυχαγωγία.
Κατά τ' άλλα, όσον αφορά εμπειρία σε παλιές κονσόλες από πρώτο χέρι, οφείλω να ομολογήσω (ίσως προδίδοντας το ηλικιακό μου εύρος) πως τα πιο παλιά που πρόλαβα ήταν, από άποψη κονσολών, το Playstation 2 και το Gameboy Advance, και από άποψη κομπιούτερ, τα Windows 98 και XP, κι έτσι όσα παιχνίδια ήταν πιο παλιά απ' αυτά τα δοκίμασα μόνο αφού άρχισα το retrogaming από emulators.
Όσον αφορά τα remakes, μερικοί λένε πως οι εταιρίες τα εκμεταλλεύονται για να βγάζουν λεφτά εκμεταλλευόμενοι όσους έχουν νοσταλγία για το προϊόν, ή πως προδίδουν τυχόν έλλειψη δημιουργικότητας της σήμερον εποχής, αλλά προσωπικά νομίζω πως έχει να κάνει και με το πόση προσπάθεια βάζει ο developer στο remake: δηλαδή αν απλώς έβαλαν τον emulator από γύρω και το πουλάνε πανάκριβα (λ.χ. κάποια από τα παλιά παιχνίδια Disney που βγήκαν ψηφιακά στο pc), τότε αυτές οι κριτικές είναι δικαιολογημένες, αλλά αν βάλανε και άλλα quality of life features (δηλ. επιλογή για καλύτερα γραφικά, πιο εύκολη δυσκολία κ.λ.π.), τότε αυτό τα κάνει πιο προσβάσιμα, όχι μόνο για όσους τα έπαιξαν παλιά και ίσως δεν κατάφεραν να τα νικήσουν, αλλά και για τυχόν νέο κοινό που μπορεί να τα δει σε έκπτωση και να τα πάρει, και σ' αυτή την περίπτωση αυτά τα remakes αξίζουν τον κόπο. Και επιπλέον πολλοί μπορεί να μη θέλουν ν' ασχολήθουν να τρέξουν emulators, οπότε στην περίπτωση αυτή ακόμη και οι low-effort κυκλοφορίες που σκέτα βάζουν τον emulator μπορεί να είναι βοηθητικές γι' αυτούς.
Α, έπαιξες ήδη το remake του Alex Kidd, κουλ! Είχα δοκιμάσει και λίγο από το αρχικό Wonder Boy, αλλά δεν πήγα πολύ μακριά. Εν πάση περιπτώσει, έχω ήδη αγοράσει το Wonder Boy: The Dragon's Trap (στο Steam αυτή τη φορά, καθώς ήταν σε bundle), αλλά πάλι δεν το 'χω παίξει ακόμη. Το άλλο, το Asha in Monster World, μπορεί να το είχα δει όταν είχε βγει, αλλά στο μεταξύ είχα ξεχάσει ότι υπήρχε, γιατί τείνω να αγνοώ releases που μου φαίνονται πολύ παρόμοιες με παιχνίδια που έχω ήδη αλλά δεν έχω παίξει, ώστε να μη μαζεύονται πολλά του ίδιου είδους. Παρομοίως, υπάρχει και ένα άλλο, ονόματι Monster Boy and the Cursed Kingdom, το οποίο ούτε καν έχω αγοράσει ακόμη, καθώς μου φαίνεται πολύ παρόμοιο με το Dragon's Trap, συν επίσης δεν είχε αρκετά καλή για τα γούστα μου έκπτωση ως τώρα (γιατί προτιμώ, αφού τα παίζω που τα παίζω 100 αιώνες μετά, να παίρνω τουλάχιστον τα παιχνίδια σε καλή έκπτωση για να μην ξοδεύω πολλά).
Κι εγώ έβλεπα την πρώτη σειρά πόκεμον στην τηλεόραση (αυτήν την πρόλαβα τουλάχιστον - η ομάδα Πύραυλος είχε πολλή πλάκα!)
Αλλά δεν είχε τύχει να παίξω τότε κανένα από τα βιντεοπαιχνίδια (δεν θυμάμαι αν κάν ήξερα πως υπήρχαν βιντεοπαιχνίδια - μπορεί, αλλά εν πάσει περιπτώσει δεν είχα τις σχετικές φορητές κονσόλες για να τα παίξω), οπότε τα βιντεοπαιχνίδια τελικά τα έπαιξα αφού άρχισα το retrogaming.
Ευχαριστώ για το tip για το grinding των Pokemon. Εκ των υστέρων, έπρεπε να τα κάνω rotate, δηλαδή να βάζω άλλον για αρχηγό κάθε φορά, για να παίρνει την παραπάνω εμπειρία (γιατί, τουλάχιστον στο Pokemon Black, απ' ότι θυμάμαι, το αρχηγικό Pokemon έπαιρνε την παραπάνω εμπειρία, και οι άλλοι μόνο λίγη), καθώς επειδή δεν το 'κανα αυτό, κατέληξα εκεί στο boss battle οι υπόλοιποι να είναι 5-10 levels κάτω από τον αρχηγό και να εξοντώνονται από το boss πανεύκολα. Ίσως το κάνω την επόμενη φορά που θα παίξω κάποιο παιχνίδι Pokemon.
Από κονσόλες έχω το Wii, το DSi, το PSP, το 3ds (2ds κατ' ακρίβεια γιατί ήταν φτηνότερο), και το Playstation 4.
Το Wii ήταν το πρώτο που απέκτησα, αρκετό καιρό πριν τα υπόλοιπα, αλλά τελικά δεν το 'παιξα και τόσο, γιατί τα παιχνίδια του, πέρα από τα first-party, δεν ήταν και τόσο καλά. Το Dsi και το PSP τα πήρα όταν ένα τοπικό μαγαζί έκανε εκκαθάριση και τα πουλούσε σχετικά φτηνά: το Dsi είχε και το Pokemon Black μαζί στο κουτί, κι έτσι απέκτησα εκείνο το παιχνίδι, και όσον αφορά το PSP, ανακάλυψα σχετικά γρήγορα πως μπορούσα να το κάνω homebrew κι έβαλα emulators πάνω, οπότε όσα παλιά παιχνίδια ήταν αρχικά φορητών κονσολών τα έτρεχα εκεί (κι έτσι έπαιξα τα προ του Black παιχνίδια Pokemon). To 2ds πάλι το πήρα όταν, κάποιο καιρό μετά, έκανε εγκαίνια ένα άλλο μαγαζί και εν είδει έκπτωσης πουλούσε βραχέως τα πράγματα χωρίς το ΦΠΑ: από τα παιχνίδια εκείνου πιο καλά μ' άρεσε το Tomodachi Life (είχε πολλή πλάκα!). Και τέλος πήρα το PS4 στα γενέθλιά μου πριν 4 χρόνια.
Όσον αφορά τις φορητές κονσόλες, προσωπικά δε μ' αρέσει και τόσο που έχουν μικρότερη οθόνη (αναγκαίο βέβαια για να 'ναι φορητές), γιατί δε μ' αρέσουν οι μικρές οθόνες γενικά, κι επίσης μερικές, αν θυμάμαι καλά, (λ.χ. το PSP) θέλουν φόρτιση αρκετά συχνά. Από την άλλη όμως, και στις οικιακές κονσόλες αν δεν τις βάλεις σε καλό μέρος πάλι έχεις πρόβλημα λ.χ. απόστασης από την οθόνη (γιατί πολλοί developers βάζουν κάτι μικροσκοπικά γραμματάκια στη διεπαφή, λες κι έχουν όλοι καλή όραση σαν του λόγου τους). Την παραπάνω ώρα καταλήγω λοιπόν να παίζω στο pc γιατί και σχετικά μεγάλη οθόνη έχει και de facto κάθομαι πιο κοντά σ' αυτήν.
Κι εγώ παρομοίως από άποψη σειρών βλέπω 50 επεισόδια maximum, κι αυτό όχι και τόσο συχνά, και συνήθως προτιμώ 12-13 επεισόδίων σειρές. Έχω κάποιες πιο μεγάλες σειρές στο PTW (λ.χ. το Detective Conan και το Legend of the Galactic Heroes), αλλά δεν ξέρω αν θα καταλήξω να τις δω ποτέ.
Προσωπικά έχω φάσεις που βλέπω παραπάνω άνιμε, εις βάρος άλλων χόμπι, και άλλες που βλέπω λιγότερο, ακριβώς επειδή κάνω παραπάνω άλλα χόμπι. Αυτόν τον καιρό είμαι στη φάση που βλέπω λιγότερο άνιμε, γιατί κάνω άλλα πράγματα στον ελεύθερο χρόνο που έχω. Ίσως αργότερα να βρεθώ ξανά στη φάση του άνιμε, αλλά μάλλον θα πάρει λίγο καιρό, γιατί οι "φάσεις" μου έχουν να κάνουν γενικά και με το τι έχω διάθεση να κάνω.
Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο για την εικόνα προφίλ. Ναι, τα παιχνίδια του Alex Kidd ήταν από τα πρώτα που ανακάλυψα και έπαιξα αφού άρχισα να κάνω retrogaming (πριν καμιά δεκαριά χρόνια, αν θυμάμαι καλά...).
Δεν κατάφερα ποτέ να τελειώσω κάποιο απ' αυτά ως τώρα, αλλά μ' αρέσαν αρκετά ασχέτως, οπότε όταν σκεφτόμουν πριν κάποιο καιρό να βάλω εικόνα σχετική με το retrogaming, έβαλα φυσικά τον Alex Kidd (με την ευκαιρία, και το forum set μου εδώ στο MAL επίσης δείχνει τον Alex Kidd, γιατί ήθελα να 'χω την ίδια αισθητική και στα 2 μέρη).
Με την ευκαιρία, αν τύχει και θελήσεις να ξαναπαίξεις κάτι απ' τη σειρά, υπάρχει ένα remake του Alex Kidd in Miracle World, ονόματι Alex Kidd in Miracle World DX, διαθέσιμο για μοντέρνα pc και κονσόλες, και αυτό έχει απ' όσο θυμάμαι (έπαιξα το demo πριν κάποιο καιρό), πέρα από επιλογή μεταξύ των αρχικών και καινούργιων γραφικών, features που μπορεί να κάνουν το παιχνίδι πιο εύκολο. Αφού έπαιξα το demo, το αγόρασα στο PS4, αλλά ακόμη να το παίξω... (μου συμβαίνει συχνά αυτό - αγοράζω βιντεοπαιχνίδια και τα παίζω 100 αιώνες μετά)
Επίσης έχω παίξει και παιχνίδια pokemon στο παρελθόν, πάλι ως επί το πλείστον στο πλαίσιο του retrogaming, και πάλι χωρίς να τελειώσω κάποιο απ' αυτά. Έπαιξα λίγο από το αρχικό, λίγο από το Yellow (σαν το αρχικό αλλά με τον Pikachu), το FireRed - αυτά σε emulators -, καθώς και το Pokemon Black και το Pokemon X. Απ' αυτά έφτασα πιο κοντά στο τέλος όταν έπαιζα το Black, καθώς έφτασα στο boss battle, αλλά συνέχεια ηττούμουν καθώς δεν είχα κάνει αρκετό grinding στα υπόλοιπα pokemon της ομάδας ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Και το Pokemon X στο 3DS είναι το τελευταίο παιχνίδι Pokemon που έπαιξα, καθώς δεν έτυχε ν' αγοράσω άλλη κονσόλα Nintendo έκτοτε (άρα ούτε το Switch).
Έτσι την τωρινή σειρά τη βλέπω χωρίς να έχω παίξει τα σχετικά παιχνίδια Pokemon (Scarlet και Violet απ' ότι έχω διαβάσει), και την άρχισα επειδή μια σειρά Pokemon όπου δεν είναι μέσα ο Ash (που για κάποιο λόγο ήταν πρωταγωνιστής για 100 αιώνες) ήταν ενδιαφέρον concept, κι επίσης διάβασα ότι η προσωπικότητα της Liko ήταν διαφορετική οπότε είπα να το δοκιμάσω. Πράγματι, μ' αρέσει αρκετά ως τώρα, καθώς πέρα από τ' ότι οι πρωταγωνιστές είναι συμπαθείς, επίσης το σύμπαν όπου λαμβάνει χώρα η σειρά είναι αρκετά καλά φτιαγμένο και σαν "ζωντανό", ενώ επίσης έχει κάποια πλοκή (σίγουρα παραπάνω από τις σειρές με τον Ash) και πιο ενδιαφέροντες (αν και λιγότερο κωμικούς) κακούς.
Καθώς όμως δεν είμαι καθόλου συνηθισμένη στο ν' ακολουθώ πολύ μακροσκελείς σειρές ενώ βγαίνουν (οι πιο μεγάλες σειρές που ακολούθησα ενώ έβγαιναν ήταν 25-26 επεισόδια), έχω αρχίσει κάπως να καθυστερώ να βλέπω τα νέα επεισόδια τις τελευταίες 2 εβδομάδες. Δεν βοηθάει και τ' ότι υπάρχουν και αρκετά επεισόδια filler (λογικό δεδομένου του ότι καταπώς φαίνεται στοχεύουν σε άνω των 100 επεισοδίων σειρά), καθώς αυτό καταλήγει να μειώνει ενίοτε την όρεξή μου να βλέπω εβδομαδιαίως. Λέω λοιπόν, προκειμένου να μην καταλήξω να την βάλω στα on-hold, να μη βλέπω κάθε εβδομάδα αλλά να κάνω catch up κάθε 2-3 επεισόδια, οπότε και θα βλέπω τη σειρά ενώ βγαίνει και θα κάνω κι ένα είδος μίνι binge watching.
Εννοείς αυτο?